کد مطلب:141707 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:146
عبدالله بن عمیر
[1] .
«عبدالله» فرزند «عمیر» [2] از قبیله «بنی علیم» است. [3] است. «ابومخنف» می گوید ابوجناب به من گزارش كرد كه «عبدالله بن عمیر» از ما بود. او پیش از این به كوفه آمده بود، و نزدیك چاه «جعد» از همدان سكنی گزیده بود. همسری داشت از «نمر بن قاصد» كه او را «ام وهب» دختر «عبد» می نامیدند. علامه مجلسی رحمه الله می گوید: روایتی دیده ام كه در آن این گونه گزارش شده: «جناب وهب پیش از این نصرانی بود. او به همراه مادرش به دست حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام اسلام آورده بود». [4] او مردی شریف و شجاع بود در بین قوم خود با قامتی بلند و بازوانی پرتوان و مهارتی در رزم بود. او از شیعیان مخلص و شجاع حسین علیه السلام به شمار آمده است. [5] .
او پیش از آن، در كوفه ساكن بود ولی هنگامی كه لشكر «ابن زیاد» از كوفه برای جنگ
با امام حسین علیه السلام عازم كربلا شد، او نیز به اتفاق همسر خود رهسپار كربلا شد و توفیق یافت به سپاه امام ملحق شود. [6] .
«عبدالله» فرزند «عمیر» [2] از قبیله «بنی علیم» است. [3] است. «ابومخنف» می گوید ابوجناب به من گزارش كرد كه «عبدالله بن عمیر» از ما بود. او پیش از این به كوفه آمده بود، و نزدیك چاه «جعد» از همدان سكنی گزیده بود. همسری داشت از «نمر بن قاصد» كه او را «ام وهب» دختر «عبد» می نامیدند. علامه مجلسی رحمه الله می گوید: روایتی دیده ام كه در آن این گونه گزارش شده: «جناب وهب پیش از این نصرانی بود. او به همراه مادرش به دست حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام اسلام آورده بود». [4] او مردی شریف و شجاع بود در بین قوم خود با قامتی بلند و بازوانی پرتوان و مهارتی در رزم بود. او از شیعیان مخلص و شجاع حسین علیه السلام به شمار آمده است. [5] .
او پیش از آن، در كوفه ساكن بود ولی هنگامی كه لشكر «ابن زیاد» از كوفه برای جنگ
با امام حسین علیه السلام عازم كربلا شد، او نیز به اتفاق همسر خود رهسپار كربلا شد و توفیق یافت به سپاه امام ملحق شود. [6] .
[1] شيخ طوسي رحمه الله، ايشان را از ياران حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام شمرده است. رجال شيخ طوسي، ص 78.
[2] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 429. فضيل بن زبير نام وي را «عبدالله بن عمر بن عياش» دانسته است. تسمية من قتل مع الحسين عليه السلام، ش 76.
[3] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 429.
[4] بحارالانوار، ج 45، ص 17.
[5] ابصار العين، ص 179، مقصد 9.
[6] تاريخ الامم و الملوك، ج 5، ص 429.